Dromen en visioenen

Dromen en visioenen

Visioen Tijdens Soundhealing (2011).

Het volgende visioen kreeg ik tijdens een soundhealing massage van Richard.
Het eerste wat ik zag was een “buitenaardse” omgeving. Het landschap had half matte bijna doorzichtige beige kleurige heuvels. De lucht was bijna net zo dens en doorzichtig als die heuvels en gingen vrijwel onzichtbaar in elkaar over, ware het niet dat de lucht een zachte abrikozen kleur had.
Ik stond bij een door de heuvels ingesloten meer. Ook dit was jellyachtig en zachtgroen van kleur. Het was vreemd om de lucht, heuvels en het meer in die zelfde matte doorzichtige jellyachtige structuur te zien. Ik ging diep het meer in en merkte dat ik zonder problemen kon ademen in het jelly water. Boven het meer en op de heuvels had ik geen enkel leven, planten of andere begroeiing gezien. Onder water was dat anders. Ik zag “dieren?” met heel vreemde anorganische vormen. Ook zag ik meer en fellere kleuren.
Het leek wel alsof het leven op deze planeet net begonnen was. Alles was nog puur en bewoog heel erg langzaam. Het leek wel of de natuur nog niet helemaal ontwaakt was. Een langzaam bewegende, bijna verstilde aquarel.
Ik had het gevoel dat ik aanwezig mocht zijn, kort na de “geboorte” van een nieuwe en jonge planeet, waar het zinderde van verwachtingsvolle energieën, “de creatie in wording”.
Wat een prachtig en puur visioen!

Voorschouw, Demonenaanval en Engelenverdediging (2008/2009).

In mijn leven heb ik, vooral als ATAGHAR therapeut en Multidimenisonal-Life coach, heel veel te maken met “voorschouw”. Oftewel, van tevoren al “zien” en/of “weten” wat er gaat gebeuren. De voorschouw die ik zelf zie hoeft niet uit te komen, omdat er meerdere parallelle “toekomsten” zijn met hogere of lagere potenties om zich te “verwerkelijken”.
Het kan een “probleem” worden, omdat ik ook een moeder ben en het dan heel moeilijk vindt om mijn naaste familie en in dit geval mijn dochter “therapeutisch” te benaderen. Het moeilijkste is, een stapje terug te doen, ook al weet je wat er gaat gebeuren. Dat je van tevoren al weet dat je dochter door bepaalde levens drama’s heen moet, eenvoudigweg omdat haar ziel dat zo wilde ervaren. Ik wist dat mijn dochter, een “contract” uit te werken had met haar biologische vader in Italië. Ik wist ook dat ik het haar moest laten ervaren, maar dat ik er wel “bij” moest zijn om haar te begeleiden en eventueel te helpen “opstaan”, nadat ze gevallen was. De pijn en het verdriet wat zij zou gaan ervaren, was haar “zielekeuze” en die moet ik respecteren.
Diagnostisch, zou je haar biologische vader kunnen bestempelen als een manipulatieve narcist. Zijn vrouw en zijn medewerker, zitten op dezelfde trilling en gedrieën zijn zij een ongelooflijk sterke manipulatieve maar negatieve kracht.
Mijn dochter is een kristal kind en lichtdrager, maar zich daar totaal niet bewust van. De medewerker, die door haar vader gezien werd als zijn eigen zoon, had zijn zinnen al heel lang op mijn dochter gezet.
Mijn man en ik brachten onze dochter in 2008 naar Milaan. Wij hadden voor haar een appartement gehuurd. Ze wilde daar wonen en carrière maken in de showbusiness. We brachten haar in september en ik had een “positieve“ voorschouw, dat zij precies zes maanden later, beroemd zou worden in heel Italië. En dat is ook precies wat er gebeurde.
Nu vertel ik alleen maar de positieve voorschouwingen die ik heb (hoeven trouwens ook niet altijd uit te komen) en beslist niet de negatieve. Ik wist ook al lang dat zij in de tentakels van die negatieve drie-eenheid (haar biologische vader, zijn toen nog vriendin en zijn medewerker) terecht zou komen. Ook dat de Illuminati Showbizz zijn tol zou eisen van mijn dochter, wist ik al.
Inmiddels had de medewerker (Siciliaanse maffia zoon en “loverboy”) onze dochter (met goedkeuring van haar biologische vader) haar in zijn macht. Ondanks voorbehoedsmiddelen, raakte zij in verwachting. Zij opperde bezwaren aan de donkere drie-eenheid, dat zij gezien haar jeugd, de vrucht wilde afdrijven, maar daar werd totaal niet geluisterd.
Toen mij dit ter ore kwam, heb ik meteen een andere ATAGHAR therapeute ingeschakeld om mede te begeleiden in verband met de “brainwash” van mijn dochter en ik het heel moeilijk had, omdat dit emotioneel zo dicht bij mij stond.
Ik had al gezien, dat er in die drie weken oude embryo nog geen ziel was ingedaald, maar liet het aan de ATAGHAR therapeute over, hoe hier mee om te gaan, Dat deed ze heel goed, want ook zij zag tegelijkertijd met mijn dochter een “lege” embryo. Zij konden toen etherisch het vruchtje uit elkaar halen.
Toen wij met z’n drieën naar Milaan gingen om onze dochter mee terug naar Nederland te nemen voor de fysieke vruchtafdrijving, wat een week later zou plaatsvinden, kregen wij te maken met bedreigingen, vervloekingen en demonen aanvallen.
De ATAGHAR therapeute, had al geprobeerd of de loverboy, de krachtige en negatieve entiteit die hij bij zich had wilde loslaten, maar alhoewel hij daar in het begin voor openstond, werd de entiteit steeds krachtiger, totdat die zelfs een shape-shift veroorzaakte bij de loverboy, die steeds harder begon te schreeuwen, “I love my demon, I love my demon”.
Ik sliep die nacht bij mijn dochter om haar te beschermen, maar werd om een uur of vier ’s nachts wakker, doordat er in mijn buik getrapt werd. Ik deed mijn ogen open en zag aan het voeteneinde een in het zwart geklede man staan. Het was bijna een mooie man om te zien. Hij had donker haar, een olijfkleurige huid en een gedistingeerd pak aan (maffiosoachtig). Het enige “enge” aan hem waren zijn rode priemende ogen. Ik voelde totaal geen angst (ik was alleen maar geschrokken van die pijnlijke trap in mijn buik). Ik vroeg hem wat hij wilde. Hij antwoordde dat hij een entiteit zonder lichaam was en een fysiek lichaam wilde hebben. Uiteraard zei ik hem dat dat niet zou gaan gebeuren, in ieder geval niet via mijn dochter. Dankzij de hulp van Aartsengel Michaël ging de entiteit weg.
Een week later, in de nacht voor de abortus, heeft hij mij nog één keer aangevallen, dit keer door mijn keel dicht te knijpen. Ondanks, dat ik bloed moest spuwen, was ik niet bang. Ik wist dat Michaël ons wederom zou beschermen.
Na de abortus, bleven de bedreigingen en vervloekingen, dit keer vooral van de kant van de biologische vader en zijn vriendin doorgaan. Ook werden de vrienden en kennissen van mijn dochter én haar relaties in de showbusiness, keer op keer gemanipuleerd.
Eind 2009 belde onze dochter of we haar wilden ophalen in Milaan. Ze had genoeg van hen drieën en van de Italiaanse showbusiness. Daarom kon ze hen allen in liefde loslaten, om weer in haar eigen “kracht” te komen. Ook dit had ik al “voorzien”.

De Gifbeker (1984).

In dit visioen, bevond ik mij voor een tribunaal, dat mij ergens voor schuldig verklaarde. Ik werd veroordeeld tot de dood en moest een beker gif opdrinken. Het gekke was, dat ik mij ook herinner, dat het ook iets ontzagwekkends en ritueels had. Ikzelf voelde mij niet verdrietig of bang, maar eerder opgewonden alsof dat er iets spannends en belangrijks ging gebeuren!
Het vreemde was, dat de omgeving “tijdloos” was. Het had net zo goed in het oude Egypte of Griekenland, in de Middeleeuwen of in onze moderne tijd plaats kunnen vinden.
Mijn familie was om mij heen om mij bij te staan en te steunen, terwijl ik de gifbeker langzaam leegdronk, die tot mijn fysieke dood leidde. De “overgang” ging heel goed en rustig. Ik kwam in een prachtige en ook weer paradijselijke omgeving.
Nu wist ik ook wat ik daar moest doen. Ik moest andere “ter dood veroordeelden” helpen in het overgaan naar “gene zijde”. Deze veroordeelde zielen waren veelal bang en gedesoriënteerd als ze “daar” aankwamen. De meeste hadden verwacht in een hel terecht te komen. Beetje bij beetje, werden zij steeds bewuster, waarom zij juist dat veelal criminele leven hadden aangetrokken en dat dat leven te ervaren al boete genoeg was.
Soms waren er ook moordenaars die diegenen die zij vermoord hadden, juist als begeleider tegenkwamen en er ontstonden dan prachtige en liefdevolle wisselwerkingen daar in het “Hiernamaals”.

Levensboom, Poly Amori (2008). Maart 2012

Dit visioen was één van de akeligste visioenen/dromen, die ik ooit gehad heb. En ook al had ik dit visioen al in 2008, ik kan het nu (2012) pas beschrijven en delen, omdat ik er nu zelf geen oordeel of negatieve emotie meer over heb.
Ik “herinner” mij een tijd in Atlantis, meer dan 13.000 jaar geleden.
Ik was een machtig man (priester/wetenschapper). Wij waren technisch/wetenschappelijk een hoogstaand en vergevorderd ras, maar in een emotionele degradatie en descentie. Ik maakte deel uit van een leidende groep van die samenleving. Je kunt ons vergelijken met de Dr. Frankenstein’s, de Dracula’s en de Dorian Grey’s.
Wij kloonden mensen met dieren, met planten en mineralen. De wezens die wij in die tijd creëerden waren soms half mens, half dier, half plant of iets half robotachtigs. Wij creëerden deze wezens voor ons eigen fysieke genot. Wij hadden volledige macht over hen. Macht en wellust, was het enige wat wij nog konden voelen door onze degradatie.
Het werd zelfs zo erg, dat wij deze klonen voorzagen van enige vorm van emotie. Vooral de emotie van naakte angst van deze klonen gaf ons juist energie en erger nog, wij raakten hieraan verslaafd.
In die tijd vond er zo’n verschrikkelijke onbalans plaats (poolshift), die zorgden dat de eens zo hoogstaande en liefdevolle rassen en samenlevingen zoals Lemurië en Atlantis uit het paradijselijke Eden omlaag in de derde dimensie vielen. Wij hebben hier allemaal nog oertrauma’s van. Daarom zijn wij hier en nu om onszelf te vergeven voor die descentie en nu de ascentie aan te gaan voor het hoogste goed van de mensheid.
Het visioen:
“Toen” maakten wij allen deel uit van een hele grote “levensboom”. Mensen, dieren, planten, baby’s, zaten aan elkaar vast en krioelden en “groeiden” in en uit elkaar. Alles in die “levensboom” copuleerde met alles. Het was de enige vorm van (begerige) levensuiting, zonder mentaal of emotioneel proces of groei. Het enige “goede” wat ik mij herinner, was dat hoe begerig en sekslustig de wezens ook waren, er was totaal geen oordeel over wat er gaande was.
Ik denk, dat ik het nu kan vergelijken met een “dierlijke” manier van doen. Ook ik heb nu eindelijk ook mijn ver-oordeling losgelaten!

Levensboom, Merkabah (2007).

Maart 2012

Toen ik dit visioen ervoer, snapte ik er helemaal niets van.
Ik bevond me in een grote mensenmassa. Overal was chaos en mensen schreeuwden en renden in verschillende richtingen. Iedereen was in paniek en ik ook. Er was ook een soort van politie aanwezig als een geüniformeerde burgerwacht. Maar ook zij waren even chaotisch en paniekerig als de rest. Het leek wel alsof ze probeerden hun zogenaamde “status” in stand te houden. Wat jammerlijk mislukte.
Iedereen was schijnbaar alleen maar bezig, met het redden van hun eigen hachje. Zo ook ik, ik wist niet waar iedereen zo bang voor was, maar ook ik rende naar een verlaten hoog oud huis om er te schuilen. Ik begaf mij haastig naar de bovenste verdieping om mij te verbergen, voor weet ik veel wat en wie. Die ruimte was donker en akelig. Er was een raam, waardoor ik heimelijk naar de kroelende mensenmassa beneden mij kon gluren.
Door het raam kijkend, zag ik in de verte iets aankomen, wat de oorzaak was van alle paniek. Het leek een torenhoge robotachtige constructie van twaalf met elkaar verbonden bollen (dodecaëder?). Deze constructie bewoog zich voort op twee benen?! Het kwam langzaam maar zeker mijn richting uit.
Ik voelde opeens dat het ding, bewustzijn had en dat dat bewustzijn heel wijs en goed aanvoelde. Het stond stil voor het huis waarin ik mij verscholen had en maakte op één of andere manier contact met mij. Toen werd ik in die constructie “gezogen” (opgestraald?). Eenmaal binnen in die constructie, bestond tijd niet meer en voelde ik mij in een parallel universum en toch één met alles en iedereen. Ik had geen lichaam meer, maar was alleen nog maar bewustzijn.
Ik voelde dat ik een taak had, dat ik “iets” moest doen. De “constructie” besturen of richting geven of zoiets. Ik had ook nog steeds contact met de mensheid buiten. De mensen keken bijna verbaasd naar mij omhoog en hadden zoiets van “als zij daar niet bang voor is, waarom zouden wij het dan nog zijn”.
Nu ik dit zo neerschrijf, begrijp ik pas, dat ik toen mijn eigen angsten moest overwinnen, om te laten zien, dat als je dat doet, je mee kunt “besturen”, richting aangeven (co-creëren), een “nieuw” universum kunt creëren die het Hoogste Goed van de mensheid dient.
Overigens, herinner ik mij nu ook weer een eerdere “grote” droom, waarin ik ook alleen een toren of constructie moest beklimmen. Mensen en familieleden waar ik van hield stonden beneden om mij aan te moedigen. Ik herinner me, dat ik vol goede moed en stoerheid begon, maar dat ik op het midden, overweldigd werd door angst en dat ik weer afdaalde.
Wat mij daarna altijd is bijgebleven, is de verschrikkelijke frustratie (achteraf nog veel erger dan de angst) die ik voelde, omdat ik de “top” niet gehaald had.

Roofoverval in Pianobar.

Turijn (Italië) 1983

In 1983 woonde ik in Turijn (Italië) en werkte ik als zangeres onder andere in een pianobar “Il Quadrato”. Op een avond in februari, kwamen er vier gemaskerde mannen binnen. Ze hadden van die bivakmutsen over hun hoofd met alleen maar gaten voor de ogen en mond. Het was rond carnaval en in eerste instantie bleef iedereen in de bar vrij rustig en ook de pianist en ik gingen door met onze performance. Totdat wij allen zagen dat zij revolvers in hun handen hadden, waarmee ze het publiek met geschreeuw en woeste gebaren duidelijk maakten, dat het menens was. Iedereen moest geld, horloges en sieraden afgeven en in een zwarte tas doen (de bar werd altijd bezocht door rijk en decadent publiek). De pianist en ik waren de laatste in de rij, voordat wij allen in de toiletten werden opgesloten. Omdat ik mijn gouden oorringen niet uitkreeg, werd er op mijn gezicht een revolver gericht en keek ik recht in de ogen van de overvaller. Was ik eerst zenuwachtig, opeens werd ik heel kalm. Iets in zijn ogen veranderde en hij maakte een gebaar dat de anderen niet zagen, dat ik door kon lopen. Op het moment namelijk, dat ik op ± 50 cm afstand die revolver op mijn gezicht gericht kreeg, herinnerde ik mij een droom van drie nachten tevoren. In die droomgebeurde alles precies hetzelfde. Maar, toen ik ook in die droom, de revolver recht in de loop keek, overviel mij dat gevoel van kalmte. Dus op onbewust niveau werd mij al in Nul-Tijd, duidelijk gemaakt, dat ik door alleen maar in mijn Kracht te zijn, elke ogenschijnlijk precaire of levensbedreigende situatie letterlijk en ogenblikkelijk kan transformeren.
Later, heb ik deze nulpunt kalmte vaker mogen ervaren bij hachelijke gebeurtenissen in mijn leven.

Namasté,

Maureen Constanda van Gurchom.

Boodschappen van Overgegane Zielen.

Opgetekend December 2007

De eerste boodschap wat betreft overgegane zielen, heb ik van mijn helderziende oma Martha, oma van vaders kant. Ik was 17 jaar, toen oma Martha mij speciaal op kwam zoeken. Oma, die de Engelentaal sprak en boodschappen van God doorkreeg, had mij al op mijn 15e verteld dat God een plan met mij had. Niet dat ik daar zoveel zin in had op mijn 15e en ook niet op mijn 17e. Disco’s en vriendjes vond ik veel belangrijker. In ieder geval zei oma, dat mijn opa van moeders kant, opa David, binnenkort zou komen te overlijden (opa was pas 65 jaar en niemand wist nog dat hij zo ziek was, dat hij dood zou kunnen gaan.) Opa was emotioneel al met een doodstrijd bezig en omdat hij in zijn leven van alles had uitgehaald, ook op het gebied van zwarte kunst en lage astrale gebieden, was hij bang om na zijn dood in de hel te komen. Ik moest opa een brief sturen, om hem gerust te stellen. Ik wist uiteraard bij God niet, wat ik hem zou kunnen vertellen, waarop oma mij weer geruststelde, dat ik zo gauw ik pen en papier ter hand nam, ik “geleid” zou worden door God. Met tegenzin, deed ik toch wat oma mij vroeg en wie schetst mijn verbazing, dat de woorden automatisch uit mijn pen vloeiden. Hoefde ik niets voor te doen, zelfs niet na te denken. Dat was de eerste keer dat ik bewust onbewust, een boodschap interdimensionaal overbracht. Op mijn 15e, bij oma, was ik al begonnen met uittreden, maar dat voelde eigenlijk heel eng aan op die leeftijd. Al zo lang ik mij kan herinneren zag, voelde en hoorde ik dingen, maar door mijn christelijke opvoeding was dat “van de duivel” en niet van God, alle elementalen en UFO’s die ik zag ten spijt. Met boodschappen uit de astrale wereld, ben ik daarom ook altijd erg voorzichtig geweest. Ik heb later ook heel veel “boodschappen” van entiteiten weloverwogen naast mij neer gelegd. Daar hebben entiteiten ook respect voor. Ik doe niet “slaafs” wat stemmen in of buiten mijn hoofd mij opdragen. Voelt het goed, oké! Voelt het niet goed, no way! Niets of niemand heeft macht over jou, mits jij het niet geeft. Dus, op wat voor manier, je dan ook “geïnformeerd” wordt, met welke Leraar, Goeroe, Entiteit, Deskundige, Wetenschapper, Wijze, Medium, Priester, Journalist, Aliën, Boek, Film of Opleiding je je dan ook “inlaat”, weet dat het altijd jouw eigen verantwoording blijft. Zoals het ook jouw verantwoording is, bij alles wat jij “uitlaat”. Wees Begerig naar Wijsheid (Filosofie), wees Passioneel, Creatief en Eigen-Wijs! Heb geen spijt van de dingen die je doet of gedaan hebt, dan zul je ook niet de frustratie voelen over de dingen in je leven die je niet gedaan hebt. Om toch terug te komen op “boodschappen” of “informatie” binnenlaten, mijn volgende, persoonlijke ervaring.
Toen Daniëlla (zie -Dromen en Visioenen: “Het Witte Landhuis”-) voorspelde dat wij beiden (toen 34 jaar) niet ouder dan 40 jaar zouden worden en zij inderdaad ruim een jaar later overleed, was het zaadje (potentiële mogelijkheid) van twijfel en angst bij mij geplant. Een half jaar voordat ik 40 jaar zou worden (dochtertje Laszlo inmiddels 5 jaar jong), voelde ik me steeds onrustiger worden. “Iets” zei me, dat ik november ’94 zou doodgaan (maart ’95 zou ik 40 jaar worden). Ik had op dat tijdstip een zware depressie “overleefd” en was dolgelukkig met dochter Laszlo en Frank, de “nieuwe“ man in mijn leven. Ik was dus beslist niet van plan te overlijden. Deze ferme beslissing, werd “opgepikt” door het “hiernamaals” of hoe je het ook noemen wilt. Eind oktober ’94 kreeg ik een “antwoord” in een visioen. Ik zat met andere mensen in een soort van wachtkamer zonder ramen en één getraliede glazen deur. Er kwam een geheel witte bestelbus voorrijden. Daar kwam Paulina uit, helemaal in het wit gekleed. Paulina was mijn in 1989 overleden ex-schoonzusje (zie “Mijn Verhaal”). Zij kwam de wachtkamer binnen en liet sommige mensen het busje instappen. Toen keek zij mij lachend en geruststellend aan en zei, dat het mijn “tijd” nog niet was en ik dus niet mee mocht!
Voor mij werd het toen duidelijk, dat ondanks voorspellingen en readings van Mediums, Helderzienden of Paragnosten òf je eigen angstige Voorgevoel, jij je eigen, al dan niet te realiseren potentiële waar -of mogelijkheid uit laat komen. Dus mijn bewuste “Levenslust” op dat moment was veel sterker dan mijn onbewuste “Stervensdrang”, ook al was die in potentie, overduidelijk voor een Helderziende aanwezig.
Jij creëert ten allen tijde je eigen werkelijkheid!

Namasté,

Maureen Constanda van Gurchom.

Het Witte Landhuis.

December 2007

Danièlla, Familie I

Begin 1989, woonde ik in Voghera, een stadje tussen Turijn en Milaan. Ik bezocht regelmatig de jongere broer van een geliefde vriendin Danièlla. Hij werd behandeld voor leukemie, en lag in een ziekenhuis in Pavia. Mijn vriendin Danièlla, was zo gek als een deur. Zij genoot met volle teugen van het leven (sex, drugs and rock ‘n roll). Op dat moment in haar turbulente leven, waren er drie mensen, die haar het meest na aan het hart stonden. Dat was ik, haar hartsvriendin. Haar grote liefde Bruno d’Andrea, toentertijd bekend als zanger in Italië, maar helaas voor Danièlla, hartstikke getrouwd. Verder haar jongere broer Massimiliano, die toen dodelijk ziek was. Danièlla, toen 34 jaar, vertelde mij emotioneel, dat zij haar leven wilde geven voor haar broertje (pas 21 jaar) omdat, zo voorspelde zij, ze toch niet ouder dan 40 jaar zou worden. Net zoals zij mij toen voorspelde, dat ook ik niet ouder dan 40 zou worden (was ik wel van plan, we waren even oud). Ze zei, dat ze een pact gesloten had met Gianni il Mago (Gianni de Magier), een Black Magic beoefenaar. Haar leven voor dat van haar broer. Ik kon toen nog niet bevruchten, hoe snel haar voorspelling uit zou komen. Namelijk, precies 15 maanden later. Lieve, maar naïeve Danièlla kwam uit, wat ik noem, een “negatief karma” gezin. Ze kwam uit een gezin, van vier kinderen. Jonger zusje van Danièlla was toen (1989) met echtgenoot zwaar heroïne verslaafd. Danièlla’s dochter was pas 11 jaar oud, toen haar ex man hun dochter om “gegronde” redenen van haar wegnam. Naïeve Danièlla zelf wel gebruikster van heroïne, praatte teveel door de telefoon naar vriendjes dealers en gebruikers. Ze werd verdacht een drugsdealer te zijn en ging voor twee maanden (onschuldig) de gevangenis in. In Italië was je schuldig, totdat je je onschuld kon bewijzen, het tegenovergestelde van Nederland. Dus voor de ex man van Danièlla (zij had hem voor een ander verlaten) was het “pay-back time”. Zij dochter terug, gehersenspoeld over de slechtheid van haar mama. Zij was zestien toen Danièlla overleed en mocht zelfs niet naar de begrafenis van haar eigen moeder. Verder had Danièlla een al vijf jaar durende verhouding met de bekende zanger Bruno d’Andrea. Hij getrouwd, vrouw thuis met kind en Danièlla als verliefde vriendin. In de 15 maanden na mijn droom februari 1989, gebeurde het volgende met deze familie van Danièlla. Massimiliano werd beter in verband met ruggemergtransplantatie van de oudste broer, aangezien de twee zusters beiden niet compatibel waren. De vader van het gezin kreeg gangreen (koudvuur) in zijn benen waardoor die afgezet zouden moeten worden, maar voordat dat gebeurde, schoot hij zichzelf door zijn hoofd. De vader werd gevonden door zijn inmiddels beter verklaarde jongste zoon. Danièlla was erachter gekomen dat ze aids had en in mei 1990 kreeg ik een telefoontje, dat Danièlla de dood had gevonden, toen zij (midden in de nacht, geen verkeer) met grote snelheid uit de bocht vloog tegen een muur dicht naast een tankstation. Hoewel ook daar de meningen over verdeeld waren, dacht ik intuïtief aan zelfmoord. Toen zij opgebaard lag had haar geest, erg veel moeite om los te komen van haar lichaam en ik hielp haar door haar bij te staan, naar het licht te gaan. Jaren later, zag ik in een visioen, dat Danièlla nog steeds verpleegd werd in de vierde dimensie, voor haar emotionele en etherische wonden. Overigens herinner ik me, dat ik een bepaalde periode (1983, 1984), s’nachts astraal uittrad om (door ongeluk of ziekte) overgegane zielen te helpen, die veelal terechtkwamen in een soort van 4D verpleeg/ziekenhuis.

Ylenia, Familie II

Lente 1986 leerde ik Ylenia kennen. Zij was de oudste dochter van Albano Carrisi & Romina Power. Ik was één van de drie backing vocals van Albano & Romina, een toentertijd wereldberoemd zangduo/echtpaar. Wij gingen op wereldtournee en zouden augustus 1986, een maand lang Rusland aandoen. Ylenia, toen 15 jaar, was een verschrikkelijk lieve en gevoelige ziel. Een dagdroomstertje, die eigenlijk niets had met de harde Showbizz-scene van haar beroemde ouders. (Haar Amerikaanse grootouders waren acteur Tyrone Power en actrice Linda Christian.)
Die Rusland zomertournee ’86 werd Ylenia min of meer gedwongen tot 4e backing vocal. (Onze vaste groep bestond al uit drie meiden, mijzelf inclusief.) Ylenia kon niet zingen, bewoog zich heel onhandig op het podium, maar had altijd de mooiste, duurste jurken aan (ook gedwongen), wat haarniet in dank werd afgenomen door de andere meiden. Ik had zo met Ylenia te doen. Ik begreep haar als geen ander, omdat ook ik als artieste te overgevoelig was voor de plastic-fantastic van de Showbizz. Elke keer, als we dat immense podium opgingen (Olympisch Stadion, St. Petersburg en Moskou een maand lang, elke avond 30.000 koppig publiek) zag ik een doodongelukkig kind van 15 jaar, die het liefste door dat podium wilde zakken, vooral als ze (ook gedwongen) haar solostuk moest doen. Toen had ik al een voorschouw, dat haar leven niet gelukkig zou verlopen. Hoe waar zou ook dat weer blijken.
Januari ’94 werd de wereld opgeschrikt dat Ylenia Carrisi spoorloos verdwenen was. Ze verbleef op dat moment in New Orleans in een hotel aan de Mississippi. Sinds die tijd zijn er wereldwijd allerlei verklaringen en theorieën over haar verdwijning. Bijvoorbeeld, ze zou in de Mississippi zijn gesprongen en zelfmoord hebben gepleegd. Ze zou een slachtoffer zijn geworden van rituele voodoo, zwarte en rode magie sekten rondom New Orleans en gevangen gehouden worden. Of een slachtoffer van de Siciliaanse Maffia en Calabrese Ndrangeta ?!!
Moeder Romina Power gelooft dat ze nog leeft. Oma Linda Cristian gelooft dat ze nog leeft, ergens ondergedoken in Australië en samenleeft met een gitarist van David Bowie.
Vader Albano Carrisi heeft oktober 2006 een persverklaring afgelegd, dat hij gelooft dat Ylenia inderdaad door drugs, zelfmoord heeft gepleegd, Verder zijn sinds haar verdwijning een heel leger rechercheurs, privé-detectives, journalisten, helderzienden, etc. op haar pad gezet en sommigen zoeken nog steeds. Ook hier in Nederland werd in het programma Tineke en de Paranormale Wereld naar Ylenia “gezocht” door bekende mediums. Alles, tot nu toe, zonder bewezen resultaat. Wat mijzelf betreft ”voelde” ik tot 1997 dat Ylenia nog in leven was en dat er inderdaad ritueel misbruik (voodoo) van haar werd gemaakt, met overigens in beginsel, haar naïeve goedkeuring. In het jaar ’97 “zag” ik haar om een uur of vijf s’ochtends bij mijn bed staan. Ik vroeg haar of zij nog leefde of al was overgegaan. Zij antwoordde mij: “Neen, ik leef nu niet meer in de aardse wereld en wil jij Maureen, doorgeven aan mijn ouders dat het goed met mij gaat en dat ik eindelijk gelukkig ben.”Ik heb deze “boodschap” tot nu toe, jaar 2007, niet aan Albano of Romina doorgegeven, omdat ik nog redelijk wat moeite heb met doorgeven van boodschappen van “gene zijde”, aan de ene kant uit respect voor de nabestaanden en aan de andere kant, omdat je er als medium ook faliekant naast kunt zitten.

Jennifer, Familie III

Het verhaal van Jennifer is veel “gewoner”, dan voorgaande verhalen. Achteraf weet ik dat mijn link naar haar, behalve dat zij een volle nicht van mij is, hetzelfde grote verdriet heeft meegemaakt, met helaas voor haar, door haar beslissing toentertijd, verstrekkende gevolgen.
Jennifer kwam er na jaren gelukkig huwelijk achter, dat haar geliefde echtgenoot, haar al een tijdje met dames van een escortservice bedroog. Jennifers perfecte wereld (huisje, gezinnetje, baantje) stortte in elkaar. Ze kon niet zonder of met haar man doorgaan en besloot (net als ik in 1994) zichzelf van het leven te beroven en haar twee dochtertjes mee te nemen. In mijn geval, duurde mijn verstandsverbijstering niet al te lang en riep ik de hulp in van het Riagg. In Jennifers geval, kwam zij schijnbaar pas bij zinnen toen zij beide dochters al aan het bed had vastgebonden, voordat zij hen met een kussen wilde verstikken. Ook al had zij de daad niet gepleegd, de juridische gevolgen waren toch dat zij ontzet werd uit de ouderlijke macht, kinderen bij inmiddels ex-man. Tot nu toe, heeft zij haar dochters niet meer mogen zien of spreken. Ondanks dat schijnbaar onoverkomelijk verdriet van het verlies van je innige geliefden weet ik, dat zij haar kracht heeft terug gevonden.

Visioen, februari 1989

Het Witte Landhuis bevond zich op een groot, kaal stuk grasland omgeven door brede sloten. Als een eiland, in the middle of nowhere. In het water, (als een soort van bewakers) zwommen levensgrote en gevaarlijke murenen. Het landhuis, het eiland en de lucht eromheen waren bezwangerd, van intens en onhoudbaar verdriet. In het landhuis waren aanwezig, een broer van Jennifer, Danièlla en ik, Danièlla’s broertje was één van de murenen, die juist heel liefdevol en wijs bleek te zijn. Buiten bevonden zich Jennifer en haar ouders. Op een gegeven moment, waren alle aanwezigen buiten. Een heel groot zwart hek ging open om Albano en Romina Power binnen te laten, die met een soort van zwarte lijkauto op het eiland werden gebracht. Zij waren beiden in het zwart gekleed en waren in de rouw. Het leek wel alsof drie families zich opmaakten, om een zwaar intermenselijk drama te gaan ervaren. En ik voelde mij een intermediair tussen deze families. In het visioen van 1989 werd het etherische en emotionele scenario voorgespeeld om zich tussen ’89 en ’97 in 3D realiteit te manifesteren. Had ik het kunnen voorkomen? Nee, zeker niet. Had ik de uitkomst kunnen wijzigen? Misschien … en misschien heb ik dat ook wel onbewust gedaan.

Namasté,

Maureen Constanda van Gurchom.

De Witte Duif.

1965: Toen ik ongeveer 10 jaar oud was, kreeg ik een hele grote droom, die mij nog in detail bijstaat. Ik droomde dat ik van school naar huis liep en hoe dichter ik bij huis kwam, hoe meer de stad veranderde in een oorlogstafereel. Onze wijk was helemaal platgebombardeerd en op de plaats van ons huis stond alleen maar een kartonnen doos. Daarin zaten papiersnippertjes waarop een naam stond van overlevenden waarnaar men kon zoeken. Ik vond gelukkig een papiertje met de naam van mijn oudere zusje. Ik was dus niet alleen op de wereld. Het verdriet en de verlatenheid, waren onbeschrijflijk. Plotseling zag ik een spierwitte duif over de ruines van de wijk vliegen. Toen ik dichterbij kwam bleek de duif bebloed en gewond. Zijn darmen hing er half uit! Toch bleef de duif doorvliegen, hoe gewond hij ook was. Het was alsof hij mij voor wilde gaan op mijn zoektocht. Het leek ook alsof hij me wilde zeggen de moed niet op te geven. Hij was toen een hoopvol symbool. Op een of andere manier, wist ik toen dat het ooit slecht af zou lopen met de wereld, maar dat door hoop en vertrouwen het tij zou kunnen keren.

Augustus 2007: Op een workshop van Chaas konden wij naar onze thuisplaneet reizen. Ik kwam op Venus en werd daar liefdevol ontvangen. Het roze marmeren pad naar de Tempel was omgeven door wit met gouden zuilen. Het gehele tafereel was gebaad in een inspirerend roze/gouden licht. En plotseling, voor mij uit, vloog mijn geliefde witte duif. Hij was heel en gezond. Toen wist ik, dat ondanks deze zware tijd van oorlogen en natuurrampen, het einde van meerdere cycli, de precessie der equinoxen, de poleshift, de eind- of overgangstijd, de Apocalyps, de voorspelde vernietiging van Moeder Aarde, niet plaats zou vinden!!!

Doordat de mensheid de laatste jaren in een versneld tempo haar bewustzijn verhoogde, hebben wij de ultieme vernietiging af kunnen wenden!

N.B. Dit wil natuurlijk niet zeggen, dat we niet door moeten gaan, maar met vereende krachten ons licht moeten laten schijnen in ogenschijnlijk onoplosbare conflicten, oorlogen, etc. De enige tools die hiervoor nodig zijn, behalve jouw specifieke kwaliteiten, zijn Liefde , Hoop en Vertrouwen.

Namasté,

Maureen Constanda van Gurchom.

Comments are closed.